Declan Galbraith.

Witajcie!
Miałam poczekać z kolejnymi wpisami o fazach i nie wrzucać wszystkiego tak od razu, ale jakiś czas po wrzuceniu wpisu o Enyi i mojej na nią fazie olśniło mnie, że przecież w poniedziałek są urodziny Vreeswijka, czyli obiektu mojej trzeciej fazy, więc postanowiłam do tego czasu uwinąć się z Declanem, czyli obiektem mojej drugiej fazy, żeby na poniedziałek upamiętnić Vreeswijka jakimś wpisem i awatarem. Z racji, że wpis jest fazowy, znów ostrzegam, że może być przydługi.
O ile Enya jest postacią szeroko znaną nie tylko tym, którzy ją bardzo lubią, ale też i większości ludzi w ogóle, o tyle Declan raczej nie, dlatego myślę, że na początku napiszę coś o nim w ogóle.
Declan Galbraith tworzy muzykę, która się mocno zmienia wraz z upływem czasu, niemniej jednak ja wciąż zaklasyfikowałabym ją do popu, ewentualnie do poprocka. Urodził się 19 grudnia 1991 roku w Anglii, w hrabstwie Kent, jego tata pochodzi ze Szkocji, a Mama z Irlandii, a nie odwrotnie, jak twierdzi nasza Wikipedia, już nawet sam fakt, że jego tata nazywa się Alec, może sugerować, że gościu jest raczej ze Szkocji. Trochę śmisznie jest jak się ma matkę z innego kraju, ojca z innego, a w jeszcze innym się mieszka, no ale Declan zawsze może powiedzieć, że jest "British". 😀 Inaczej chyba ludzie w podobnej sytuacji muszą mieć trochę problem z tożsamością kulturową, no ale to tak off topic. Jako mały chłopiec Declan brał udział w różnych konkursach piosenki, bardzo lubił śpiewać, co zaowocowało tym, że w 2002 roku nagrał album, na którym znajdują się covery znanych lub mniej znanych piosenek. Kolejny album, też głoównie z coverami, zrobił w roku 2006 w wieku lat piętnastu, a następny w 2007 roku, także głównie coverował. Potem miał dłuuugą przerwę, związaną ze studiami, ale pojawił się i tak wcześniej, niż zapowiadał, ponieważ jakoś mniej więcej w czasie igrzysk olimpijskich w Londynie zaczęło coraz więcej o nim słychać, a potem pojawiło się demo z jego nowymi utworami. Są one wszystkie napisane przez niego i, według mnie, mają taki trochę bardziej alternatywny styl.
OK, przechodząc do mojej fazy oraz tego, co zmieniła w moim życiu, zaczęła się ona w Dzień Babci, którego roku nie pamiętam, niemniej jednak zaczęła się dość gwałtownie, więc to, że dokładnie wtedy był Dzień Babci kojarzę. Była to pierwsza z moich intensywniejszych faz, choć trwała najkrócej z nich wszystkich, oczywiście jako faza główna, bo tak jak już pisałam, mi się fazy wielkie przytłumiają, wraz z nadejściem kolejnej, a nie całkowicie kończą, przynajmniej do tej pory jeszcze żadna mi się nie skończyła. Nie wiem jeszcze oczywiście, ile potrwa mi moja obecna faza jako główna, niemniej jednak z tych poprzednich faza na Declana była chyba najkrótsza. Znowu, tak jak poprzednim razem, zaraziłam się od Celtic1002 i Annabeth, za co również jestem im ogromnie wdzięczna, bo zawsze fajnie jest mieć jakąś fazę, 🙂 kilka osób udało mi się zarazić i tym razem, niemniej jednak już nie tyle, ile ENyą, co ciekawe, wśród tych osób znalazła się także Zofijka, której faza, całkiem mocno rozwinięta, trwa do tej pory, najbardziej lubi piosenkę Declana pod tytułem "Ego You", może ze względu na własne, niesamowicie dobrze ukształtowane i rozrośnięte ego. Wraz z tą fazą zaczęła mi się także fascynacja nie tylko Irlandią, jak w czasie fazy na Enyę, ale też Szkocją i ogólnie kulturą celtycką, także celtyckimi językami. U Declana są obecne, zwłaszcza na pierwszych dwóch albumach, jakieś nawiązania do folku, czy nawet folkowe utwory jak "Carrickfergus", "Danny Boy" czy "The Last Unicorn" folkowej piosenkarki Loreeny MCKennitt, sam Declan słucha muzyki irlandzkiej, na przykład Christy'ego Moore'a, a jego dziadek grał w irlandzkim zespole folkowym, później niestety jednak dużo tego folkloru na jego albumach już nie ma, bo wydaje mi się, że tak serio to on jest jednak bardziej "British", niż Irish czy Scottish. 😀 Bardzo mocno poszedł mi do góry inglisz podczas tej fazy, tak jakoś dostałam wtedy wzmożonej fazy na inglisza, mimo, że wtedy byłam na takim etapie, że angielskiego jako przedmiotu szkolnego nie lubiłam, bo mnie po prostu nudził, mimo, że język w jakimś stopniu lubiłam już dawno. Wtedy nauczyłam się też rozróżniać akcenty, to znaczy oczywiście brytyjski od amerykańskiego, amerykański od australijskiego, australijski od irlandzkiego czy irlandzki od szkockiego, ale też nauczyłam się rozróżniać różne brytyjskie akcenty, co mi wtedy akurat dość ślamazarnie szło, ale wyszło, co, jak sądzę, jest najważniejsze. Ogólnie podczas tej fazy miałam pod wieloma względami bardzo fajny, śmieszny czas w życiu, także mam i z tą fazą w ogóle i z muzyką Declana wiele bardzo miłych skojarzeń.
W tym wpisie to tyle, za chwilę pojawi się jeszcze osobny wpis na temat mojego dzisiejszego awataru.